η ασιγαστη περιέργεια αυτη που τροφοδοτει την δημιουργικη τρελλα και κανει το βλεμμα σπινθηροβολο και δινει στη καρδια φτερα..αυτη ειναι η ζωογονος δυναμη για τα ψαρια και ολα τα πετεινα του ουρανου και για μας που ηρθαμε εδω και αναπνεουμε αυτον τον αερα..ετσι απαντησα στο σχολιο του Τιραμόλα στην προηγούμενη αναρτηση και εγινε αφορμη να ανθολογησω δυο εικονες του ουρανού έτσι πριν απο το σούρουπο οταν τα πουλιά χαιρετουν τη μερα,μια εικονα απο το διαδρομο του σχολειου σε ωαρ διαλειμματος και μαι εικονα απο τα εργαστήρια δημιουργικης απασχόλησης στο Υφαντουργειο οταν γεννιέται μιά ζωγραφια.
Ολα αυτά φτιαχνουν τωρα το δικο τους σχολιο
να το σχολιο του Τιραμόλα ...’Άρχισα να πιστεύω στο πεπρωμένο δηλαδή σε αυτό που λένε για αυτήν την ανώτερη δύναμη, για αυτό το άυλο και ασύλληπτο που μας κατασκεύασε, ότι μας σχεδίασε τον καθένα ατομικά να ενεργήσει σύμφωνα με συγκεκριμένο πρόγραμμα.Οι συγκυρίες της ζωής μου, μου αποδεικνύουν ότι υπάρχει μια συμμετρική συνοχή. Ένας κύκλος γεγονότων που επαναλαμβάνεται... Είναι ακόμα πιο παράξενο το πως οι μήνες και οι εποχές συμμετέχουν σε αυτή τη συνοχή... Τι συμβαίνει τελικά; Να γνωρίζεις ότι βρίσκεσαι πάλι μπροστά στο δίλημμα του χρυσόψαρου στη γυάλα, δηλαδή του ανθρώπου που υπάρχει για να περνά καλά τη μέρα του, να κοιμάται ήσυχος τα βράδια, για να κάνει βόλτες στο χώρο του παρέα με τα άλλα ψαράκια, σε αντίθεση με το ψάρι του ωκεανού που ζει ελεύθερο σε μια απέραντη έκταση γεμάτη εκπλήξεις σε μια θάλασσα που κρύβει θησαυρούς, που κρύβει σπηλιές με σταλαγμίτες και σταλακτίτες, που κρύβει πολύχρωμα και πολύμορφα κοχύλια, που κρύβει ναυάγια, δίνες, τρικυμίες και θαλασσοταραχές...Γιατί συναντούμε πάντα μπροστά μας αυτό το δίλημμα;
Γιατί βρίσκουμε μπροστά μας αυτό το μαύρο τον ουρανό με τα άσπρα άστρα, αυτό τον υπέροχο ουρανό που απλώνεται μπροστά μας μόλις κοιτάξουμε ψηλά; Γιατί ο ουρανός μας δεν είναι ένας απλός ουρανός, ήσυχος γκρίζος ουρανός; Γιατί αυτή η άυλη δύναμη μας κάνει πάντα δώρο αυτή τη ξαστεριά; Γιατί μας βάζει πάντα σ΄αυτό το δίλημμα και πειρασμό; Γιατί δε μας έδωσε την ευκαιρία να ζήσουμε και να βιώσουμε ή και να καταλάβουμε αυτό τον γκρίζο ουρανό, έτσι ώστε αν και όταν βρούμε αυτή την υπέροχη εικόνα που βλέπουμε αυτή τη στιγμή να βρούμε τη δύναμη να την αγνοήσουμε και να συνεχίσουμε την πορεία μας; Γιατί αυτά τα μαγικά και αστραφτερά αστέρια έχουν πάντα ως φόντο τους αυτό τον κατάμαυρο ουρανό; Μήπως τελικά αν δεν ήταν αυτός να μην ήταν τόσο φωτεινά; Να μην ήταν τόσο ξεχωριστά; Ίσως…"Σε αυτό το ταξίδι έχουμε πάντα δύο επιλογές. Την επιλογή του χρυσόψαρου δηλαδή του βολέματος, του εφησυχασμού και την επιλογή του ψαριού του ωκεανού δηλαδή της περιπέτειας, της συνεχούς αναζήτησης που περικλείει τόσες ομορφιές, αλλά ταυτόχρονα και τόσους κινδύνους και δυσκολίες. Τους κινδύνους της επίκρισης, της καχυποψίας και διαφόρων άλλων αρνητικών αντιλήψεων και συναισθημάτων και τις δυσκολίες της προσωπικής και επαγγελματικής επιβίωσης μέσα σε ένα απέραντο ωκεανό. 
Επιλέγοντας το δεύτερο αντικρίζεις συχνά τον ουρανό με το κατάμαυρο φόντο και τα φωτεινά αστέρια (και όχι τον γκρίζο και μονότονο ουρανό) για να σου θυμίζει ότι μέσα από την ασχήμια ξεχωρίζει η ομορφιά και ότι πρέπει να υπάρχει και το μαύρο φόντο, δηλαδή όλων των ειδών οι δυσκολίες, για να τονίζονται, να επαναπροσδιορίζονται και να επιβεβαιώνονται οι στόχοι που δεν είναι άλλοι από αυτά τα λαμπερά παιδιά. Η τρέλα και η περιπέτεια σε κρατά ακούραστο στο ταξίδι προς τα φωτεινά αστέρια. Και είναι ακριβώς ένας ακόμη λόγος για να ζεις και όχι απλά για να υπάρχεις...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου