πότε φτερουγίζει η ψυχή μας;

Ο David εφτασε σημερα καθυστερημενος στο γυρισμα Ζητησε συγνωμη ο ιδρωτας ετρεχε στο προσωπο του. Ζηταγε επιμονα συγνωμη. Δεν εγινε τιποτα μια μικρη καθυστερηση δεν ειναι τιποτα.Περιμενε υπομονετικα να τελειωσουμε..απ εξω το κομπρεσερ εκανε μεγαλη φασαρια..σημερα αποφασισαν να κανουν εργα..παντα τα εργα γινονται την πιο απροσδοκητη ωρα

Ετσι βρηκαμε εναν τοπο με μια στενη σκαλα και εκει βολεψαμε την κουβεντα μας με τον David..ηταν εκει και η Φροσω.Και τι δεν ειπαμε για τα ονειρα, για την τεχνη και εκει που ο μιλουσε για την αγαπη του για τη φυση τον αερα αναμεσα στα δεντρα και το ανοιγαμε του οριζοντα...εκει τον ρωτησα. Ποτε φτερουγιζει η ψυχη μας; ..Η δικη μου φτερουγισε ..ναι μια φορα ειπε..αλλα ηταν σαν να φτερουγισε και καποιος να την πυροβολησε... Τι αναπαντεχα ομορφος συνομιλητης ο David. Ετσι τον ειχα διαισθανθει οταν τον ειχα πρωτοσυναντησει στο μαθημα των Ελληνικων και το μυαλο του ταξιδευε εξω απο το ανοικτο παραθυρο και κοιταζε τα φυλλα του μεγαλου δεντρου να χορευουν...Καποιος πυροβολησε το φτερουγισμα της ψυχης του μα κι αν του τσακισε αυτα το πρωτο πεταγμα η ψυχη του πεταει τωρα με τη δικη της ομορφια υπεροχη...