Σε ποιά γλώσσα ονειρεύεσαι;2 0/04/2010 της Γιούλας Ράπτη
«Οι άνθρωποι που είναι ο εαυτός τους, δεν θέλουν να γίνουν τέλειοι». Ανδρέας, ετών 13, από τη Ρωσία.
Μπήκα χτες βράδυ στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας με μια φίλη, μιλώντας για το σφίξιμο που νιώθαμε στο στήθος, για το αν είναι από την ηφαιστειογενή στάχτη, από την άφιξη του ΔΝΤ, από τον ήλιο που έδυε ανόρεχτα εκείνη την ώρα στην Ιερά Οδό. Μετά από 68 λεπτά, βγαίναμε με μάτια υγρά, χαμόγελα τρυφερά και το σφίξιμο να έχει γίνει κάτι σαν νοσταλγική πένσα στην καρδιά.
Τα "Όνειρα σε άλλη γλώσσα", το ντοκιμαντέρ της Λουκίας Ρικάκη, μας πήγε σε ένα ξεχωριστό σχολείο, στη Φανερωμένη της Λευκωσίας, για να μας θυμίσει ότι πατρίδα μας είναι η παιδική ηλικία: 300 παιδιά, 80 ώρες κινηματογραφικό υλικό, 7 μήνες μοντάζ. Μαθητές, που κάποιος άνεμος τους έφερε εδώ, ανήλικη και αμείλικτη απόδειξη πολέμων, καταστροφών, πείνας…
Είναι όλα μετανάστες από κούνια –από την Ρωσία, την Γεωργία, τις Φιλιππίνες, την Ουκρανία, το Κογκό… ακόμη και από την Τουρκία. Είναι όλοι ξένοι, για αυτό εδώ στη σχολική τους κοινότητα δεν είναι κανένας ξένος. Μάτια εκφραστικά, μάγουλα αναψοκοκκινισμένα, γλώσσα ανάμεικτη, αλήθειες που λες μόνο όταν είσαι παιδί.
Ο Ραφαέλος, ο Ανδρέας, η Περβίν…«Ονειρεύομαι στα αρμένικα. Το μέσα μου δεν λέει ακόμα να κάνει όνειρα ελληνικά», λέει ο Ραφαέλος- αξιαγάπητη αστεία φάτσα 8άχρονου «μαφιόζου». «Θέλω να είμαι ο εαυτός μου. Να μην αλλάξω για αυτό που θέλουν οι άλλοι», ο 13άχρονος Ανδρέας, έτοιμος ήδη ηθοποιός κοιτάζει με ένταση την κάμερα της Λουκίας Ρικάκη. Και η έφηβη όμορφη τουρκάλα, Περβίν, με το βραβείο για το διήγημα που έγραψε για τη ζωή της, εκεί που «οι γυναίκες δεν μπορούν να πάνε σχολείο, να αγαπήσουν όποιον θέλουν, να ζήσουν ελεύθερες».
Κι αν τα παιδιά, σε κάνουν να θες να γυρίσεις το χρόνο πίσω και να ορμήσεις κι εσύ σε μια σχολική αίθουσα, οι δάσκαλοι σε κάνουν να συγκινηθείς ακόμη περισσότερο: είναι εκεί όλη μέρα, με δράσεις εκτός της διδασκαλίας, με θεατρικό εργαστήρι, με παιχνίδια, με επισκέψεις σε εκκλησία και τζαμί μαζί με τα παιδιά, μιλώντας και συζητώντας για τα πιο δύσκολα: τον Θεό (του καθενός και όλων), την πατρίδα (της καρδιάς και την άλλη), τον ρατσισμό (που δεν είναι ένας), τους φόβους που κουβαλούν (από τους τραυματισμένους τόπους τους). Δάσκαλοι που παίζουν, χορεύουν, ξαπλώνουν κάτω με τα παιδιά, που δεν δίνουν υπηκοότητα στα βλέμματα και ιθαγένεια στα χαμόγελα, μια μεγάλη αγκαλιά για παιδιά από όλες τις άκρες της γης, που νιώθουν ότι η Φανερωμένη είναι το αληθινό τους σπίτι.
«Η ζωή είναι ένα ποτήρι τσάι κι ο άνθρωπος ένα κομμάτι ζάχαρη. Όταν το ανακατεύουμε, παίρνει γεύση. Νομίζεις και συ πως από τη ζωή σου παίρνεις γεύση, αλλά η ζωή εσένα σε λιώνει» λέει η μικρή σοφή Αισέ.
Τριακόσια παιδιά, 300 όνειρα, το καθένα στη γλώσσα του. Μια βραδιά σαν σοκολάτα μπίτερ, σαν κρυφτό και κυνηγητό μαζί, την ώρα που ο Κεραμεικός χωρίζεται στα δύο: από τη μια τα μπαρ με τους γηγενείς και τις συζητήσεις περί τέχνης, από την άλλη οι περιφερόμενοι άσκοπα μετανάστες, με μια μπύρα-ρεφενέ, σε σκαλάκια από παλιά σπίτια.
Σφίγγω το χέρι της Λουκίας Ρικάκη και μένουμε για λίγο αβέβαιες με την Δήμητρα, προς ποια πλευρά να πάμε. Καμιά φορά είσαι περαστικός κι από την ίδια σου την πόλη!
http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=69&smid=379&ArticleID=2225&reftab=37&t=ￃﾎￂﾣￃﾎￂﾵ-ￃﾏￃﾎￂￃﾎￂﾹￃﾎￂﾬ-ￃﾎￂﾳￃﾎￂﾻￃﾏￃﾏￃﾏￃﾎￂﾱ-ￃﾎￂￃﾎￂﾽￃﾎￂﾵￃﾎￂﾹￃﾏￃﾎￂﾵￃﾏￃﾎￂﾵￃﾏￃﾎￂﾱￃﾎￂﾹ
«Οι άνθρωποι που είναι ο εαυτός τους, δεν θέλουν να γίνουν τέλειοι». Ανδρέας, ετών 13, από τη Ρωσία.
Μπήκα χτες βράδυ στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας με μια φίλη, μιλώντας για το σφίξιμο που νιώθαμε στο στήθος, για το αν είναι από την ηφαιστειογενή στάχτη, από την άφιξη του ΔΝΤ, από τον ήλιο που έδυε ανόρεχτα εκείνη την ώρα στην Ιερά Οδό. Μετά από 68 λεπτά, βγαίναμε με μάτια υγρά, χαμόγελα τρυφερά και το σφίξιμο να έχει γίνει κάτι σαν νοσταλγική πένσα στην καρδιά.
Τα "Όνειρα σε άλλη γλώσσα", το ντοκιμαντέρ της Λουκίας Ρικάκη, μας πήγε σε ένα ξεχωριστό σχολείο, στη Φανερωμένη της Λευκωσίας, για να μας θυμίσει ότι πατρίδα μας είναι η παιδική ηλικία: 300 παιδιά, 80 ώρες κινηματογραφικό υλικό, 7 μήνες μοντάζ. Μαθητές, που κάποιος άνεμος τους έφερε εδώ, ανήλικη και αμείλικτη απόδειξη πολέμων, καταστροφών, πείνας…
Είναι όλα μετανάστες από κούνια –από την Ρωσία, την Γεωργία, τις Φιλιππίνες, την Ουκρανία, το Κογκό… ακόμη και από την Τουρκία. Είναι όλοι ξένοι, για αυτό εδώ στη σχολική τους κοινότητα δεν είναι κανένας ξένος. Μάτια εκφραστικά, μάγουλα αναψοκοκκινισμένα, γλώσσα ανάμεικτη, αλήθειες που λες μόνο όταν είσαι παιδί.
Ο Ραφαέλος, ο Ανδρέας, η Περβίν…«Ονειρεύομαι στα αρμένικα. Το μέσα μου δεν λέει ακόμα να κάνει όνειρα ελληνικά», λέει ο Ραφαέλος- αξιαγάπητη αστεία φάτσα 8άχρονου «μαφιόζου». «Θέλω να είμαι ο εαυτός μου. Να μην αλλάξω για αυτό που θέλουν οι άλλοι», ο 13άχρονος Ανδρέας, έτοιμος ήδη ηθοποιός κοιτάζει με ένταση την κάμερα της Λουκίας Ρικάκη. Και η έφηβη όμορφη τουρκάλα, Περβίν, με το βραβείο για το διήγημα που έγραψε για τη ζωή της, εκεί που «οι γυναίκες δεν μπορούν να πάνε σχολείο, να αγαπήσουν όποιον θέλουν, να ζήσουν ελεύθερες».
Κι αν τα παιδιά, σε κάνουν να θες να γυρίσεις το χρόνο πίσω και να ορμήσεις κι εσύ σε μια σχολική αίθουσα, οι δάσκαλοι σε κάνουν να συγκινηθείς ακόμη περισσότερο: είναι εκεί όλη μέρα, με δράσεις εκτός της διδασκαλίας, με θεατρικό εργαστήρι, με παιχνίδια, με επισκέψεις σε εκκλησία και τζαμί μαζί με τα παιδιά, μιλώντας και συζητώντας για τα πιο δύσκολα: τον Θεό (του καθενός και όλων), την πατρίδα (της καρδιάς και την άλλη), τον ρατσισμό (που δεν είναι ένας), τους φόβους που κουβαλούν (από τους τραυματισμένους τόπους τους). Δάσκαλοι που παίζουν, χορεύουν, ξαπλώνουν κάτω με τα παιδιά, που δεν δίνουν υπηκοότητα στα βλέμματα και ιθαγένεια στα χαμόγελα, μια μεγάλη αγκαλιά για παιδιά από όλες τις άκρες της γης, που νιώθουν ότι η Φανερωμένη είναι το αληθινό τους σπίτι.
«Η ζωή είναι ένα ποτήρι τσάι κι ο άνθρωπος ένα κομμάτι ζάχαρη. Όταν το ανακατεύουμε, παίρνει γεύση. Νομίζεις και συ πως από τη ζωή σου παίρνεις γεύση, αλλά η ζωή εσένα σε λιώνει» λέει η μικρή σοφή Αισέ.
Τριακόσια παιδιά, 300 όνειρα, το καθένα στη γλώσσα του. Μια βραδιά σαν σοκολάτα μπίτερ, σαν κρυφτό και κυνηγητό μαζί, την ώρα που ο Κεραμεικός χωρίζεται στα δύο: από τη μια τα μπαρ με τους γηγενείς και τις συζητήσεις περί τέχνης, από την άλλη οι περιφερόμενοι άσκοπα μετανάστες, με μια μπύρα-ρεφενέ, σε σκαλάκια από παλιά σπίτια.
Σφίγγω το χέρι της Λουκίας Ρικάκη και μένουμε για λίγο αβέβαιες με την Δήμητρα, προς ποια πλευρά να πάμε. Καμιά φορά είσαι περαστικός κι από την ίδια σου την πόλη!
http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=69&smid=379&ArticleID=2225&reftab=37&t=ￃﾎￂﾣￃﾎￂﾵ-ￃﾏￃﾎￂￃﾎￂﾹￃﾎￂﾬ-ￃﾎￂﾳￃﾎￂﾻￃﾏￃﾏￃﾏￃﾎￂﾱ-ￃﾎￂￃﾎￂﾽￃﾎￂﾵￃﾎￂﾹￃﾏￃﾎￂﾵￃﾏￃﾎￂﾵￃﾏￃﾎￂﾱￃﾎￂﾹ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου