dreams in another language wins Best Greek Doc 2010

Dreams in another Language ins best Greek Doc 2010 and best edit!
The film is available for screening at Docs for Sale IDFA AMSTERDAM
http://www.idfa.nl/industry/tags/project.aspx?id=38C49E35-F8B9-4571-951D-D260AA067582
http://breathofairfilm.blogspot.com/
trailer
http://vimeo.com/10770767
teaser
http://vimeo.com/8641982
showreel
http://vimeo.com/7500199


Pervin came from Turkey as she could not continue her school there
David came from Georgia following his mother's quest for work
Jasmin came from Iraq after the war
Levani came roGeorgia after the war
Jim followed his single mother from the Philippines
George comes daily from a village outside Nicosia
Kemal prays in the Mosque
Nicol prays in the christian Church
Some times a breath of fresh air brings people together for the most unexpected reason and they become family.
46 teachers 200 students 21 nationalities
An original education experiment a creative game of coexistence
The kids at Faneromeni school are taught about acceptance, coexisting,the wealth of the various cultures. Some of them practice strongly their culture and religion .
The particular geographical and political set up of the school,situated only 500 meters from the Green line separating the country, also provides very interesting ground for reflection on recent Cyprus history and the recent history of the new migrating nations.
NICOSIA THE ONLY DIVIDED EUROPEAN CAPITAL
the border is only 500 meters away from the school
some kids do not have the necessary papers to cross

A documentary on the most multinational school in Cyprus just a few hundred meters away from the Green line. Nicosia is the only European capital which yet remains divided.

Dreams in another language film by Lucia Rikaki trailer from lucia rikaki on Vimeo.

Ονειρα σε αλλη γλωσσα 5η εβδομαδα προβολων

‎"Η ζωή είναι ένα ποτήρι τσάι κι ο άνθρωπος ένα κομμάτι ζάχαρη. Όταν το ανακατεύουμε πάιρνει γεύση. νομίζεις και συ πως από τη ζωή σου παίρνεις γεύση αλλά η ζωή εσένα σε λιώνει. Όταν τελειώσεις θα το καταλάβεις. Αυτό το σκέφτομαι συχνά κι έτσι αποφάσισα να μη χάσω ούτε μια μέρα αλλά να κάνω αυτό που ονειρεύομαι."
η αφηγηση της Περβιν απο το Κουρδισταν ...που παλεψε για να παει σχολειο....
οι ΠΡΟΒΟΛΕΣ της ταινιας ΟΝΕΙΡΑ ΣΕ ΑΛΛΗ ΓΛΩΣΣΑ
ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ ΓΙΑ 5η ΕΒΔΟΜΑΔΑ
στο ΤΡΙCΚΥ CINE CLUB Αιόλου 48-50 Μετρο Μοναστηρακι
απο ΤΕΤΑΡΤΗ 17 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ως και ΚΥΡΙΑΚΗ 21 Νοεμβρίου
καθε ΒΡΑΔΥ ΣΤΙΣ 20.00
ΜΕ ΓΕΝΙΚΗ ΕΙΣΟΔΟ ΜΟΝΟ 3 ΕΥΡΩ
ΤΡΙCΚΥ CINE CLUB Αιόλου 48-50 Μετρο Μοναστηρακι τηλ 210.3311009 6973371601
http://www.facebook.com/event.php?eid=168344679843248

Όνειρα σε άλλη γλώσσα μια ταινία για ένα σχολειο πολύ ξεχωριστο ΠΡΟΒΟΛΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΑΠΟ 14 ΩΣ 21 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ΙΔΡΥΜΑ ΜΙΧΑΛΗ ΚΑΚΟΓΙΑΝΝΗ Πειραιώς 206

Ονειρα σε αλλη γλωσσα μετα απο 2 χρονια γυρισματα στη Κυπρο
και συγκεκριμενα 500 μετρα απο την Πρασινη γραμμη στο σχολειο της Φανερωμενης ενα σχολειο ΖΕΠ (Ζωνη Εκπαιδευτικης Προτεραιότητας) οπου γινονται εξαιρετικα πραγματα

Η ταινια καταγραφει τη ζωη στο σχολειο το μαθημα και τη συνυπαρξη των παιδιων απο τοσες διαφορετικες χωρες σε ενα σχολειο το οποιο συμβολικα βρισκεται κοντα στη πληγη της Κυπρου
Αν θέλουν να με αγαπάνε, να με αγαπάνε όπως είμαι. Όχι όπως θα θέλανε να είμαι. Κι εγώ δεν θα αλλάξω για κανέναν». Τα λόγια αυτά ανήκουν στον 13χρονο Ανδρέα από τη Ρωσία. Είναι ένας από τους 300 μαθητές ενός πολύ ξεχωριστού σχολείου. Το Σχολείο της Φανερωμένης στεγάζεται στο κέντρο της Παλιάς Λευκωσίας, στο εντυπωσιακό κτήριο που κάποτε στέγαζε το Παρθεναγωγείο Φανερωμένης, όπου κάποτε φοιτούσαν πολλές γενιές Κυπρίων κορασίδων.

Παιδιά μεταναστών, ανθρώπων που οι συγκυρίες απομάκρυναν από τη χώρα τους, αποτελούν σήμερα τη συντριπτική πλειοψηφία των μαθητών της Φανερωμένης. Στην ταινία την πραγματικότητα του σχολείου και της ζωής στην Κύπρο την περιγράφουν με λόγια δικά τους, παιδιά μιας σπάνιας ωριμότητας.

Εργαστήκαμε με ένστικτο, αγάπη,άπειρες ώρες παρατήρησης και συνομιλίας με τα παιδιά, ανακάλυψης της πραγματικότητας του άλλου. Κουβέντες της ψυχής, απ’εκείνες που ξεκινούν σαν ψίθυρος και σιγά-σιγά βρίσκουν το ηχόχρωμά τους.

Η ταινια θα προβαλλεται απο τις 14 Οκτωβριου στο Ιδρυμα Κακογιαννη

ΠΡΟΒΟΛΕΣ ολη την εβδομαδα
απο Πεμπτη 14 Οκτωβριου ως Τεταρτη 20 Οκτωβριου

καθε βραδυ 8.30 και 10 το βραδυ

οπου στη συνεχεια θα γινονται προβολες και για τα σχολεια για 3 μηνες περιπου

http://www.facebook.com/event.php?eid=157413980954372&ref=mf

Οι προβολες της ταινιας πραγματοποιουνται με την ευγενικη υποστηριξη των παιδικων χυμων ΗΒΗ GO!

Ονειρα σε αλλη γλωσσα στην Λευκωσια

ΠΑΝΘΕΟΝ Διαγόρου 29 Λευκωσία 1097, Κύπρος Τηλέφωνο: 22675787

ΟΝΕΙΡΑ ΣΕ ΑΛΛΗ ΓΛΩΣΣΑ Της Λουκίας Ρικάκη

Είχα βάλει πλώρη για κείνη την πολιτεία που, όπως έλεγαν στο χωριό μας:
– Παράξενους ανθρώπους συναντάς εκεί! Σκέψου, δεν κοιμούνται ποτέ!
– Και γιατί;
– Γιατί ποτέ δεν κουράζονται!
– Και γιατί δεν κουράζονται;
– Γιατί είναι τρελοί.
– Δεν κουράζονται οι τρελοί;
– Πως είναι δυνατό να κουράζονται οι τρελοί!
Φραντς Κάφκα «Στοχασμοί» , απόσπασμα..

Έτσι έγραφε ο Καφκα και έτσι γίνεται εκεί όπου όταν ξυπνάς δεν σκέφτεσαι τη δουλειά σαν κούραση και βάρος αλλά σαν δώρο περιπέτεια. έμπνευση, δημιουργία.. Αυτούς που σκέφτονται έτσι τους είπαν και τρελούς,, για μένα είναι οι πιο γνωστικοί εκείνοι που ρουφάνε τη ζωή πηγαίνουνε μπροστά και χαιρετούνε τα πουλιά της που μισεύουνε Είναι από καλή γενιά όπως λέει ο ποιητής

Dreams in another language film by Lucia Rikaki trailer from lucia rikaki on Vimeo.

Τέτοιους ανθρώπους συνάντησα στο Σχολείο Φανερωμένης και επειδή καθρεφτίστηκα στα μάτια τους και αναρωτηθήκαμε όλοι μαζί ποιος άνεμος μας έφερε εδώ ποιος άνεμος φέρνει μαζί τους ανθρώπους και μαζι δημιουργούν είπα να μεταφερω αυτην την εξαισια εμπειρία σε ταινία
Το σχολείο ίσως δεν μπορεί να αλλάξει την κοινωνία γύρω του όμως στη Φανερωμένη προσπαθούν να βελτιώσουν την κοινωνία των παιδιών του σχολείου και να ανταποκριθούν στις ανάγκες τους
"Η ζωή είναι δύσκολη, αλλά κι εγώ εύκολη δεν είμαι" έγραφε η τσάντα της Περβίν από την Τουρκία, στα Ελληνικά και στα Τουρκικά. Την είδα προχτές στο μάθημα των Ελληνικών και μου έκανε εντύπωση... Λέω τι δήλωση... να την κουβαλάς συνέχεια μαζί σου!! Εδώ και πολύ καιρό όμως την είχε προσέξει η Φρόσω, με το διορατικό της βλέμμα και έτσι ξεκίνησαν όλα...Ετσι ξεκινησε η Περβίν να γράφει την ιστορία της,για το πως διεκδίκησε την εκπαίδευση της και ήρθε απο το χωριό της στη Τουρκία, στη Κύπρο με τα αδέλφια της, για να μάθουν κι άλλα γράμματα. Ηρθε μαζί με την Αισέ ,τον Κεμάλ και τον Μεχμέτ.Και οι τέσσερεις φοιτούν στα σχολεία της Φανερωμένης και μεσα απο την ταινία θα τους γνωρίσουμε και τους τέσσερεις ως δραστήρια μέλη της κοινότητας των σχολείων. Ο καθένας σε διαφορετική τάξη, αλλά και οι τέσσερεις μια δεμένη οικογένεια.
Η ζωή είναι ένα ποτήρι τσάι κι ο άνθρωπος ένα κομμάτι ζάχαρη. Όταν το
ανακατεύουμε παίρνει γεύση. Νομίζεις και συ πως από τη ζωή σου παίρνεις γεύση αλλά η ζωή εσένα σε λιώνει. Όταν τελειώσεις θα το καταλάβεις. Είχα διαβάσει σε βιβλία για γυναίκες που μπορούν να είναι ελεύθερες να έχουν ίσα δικαιώματα με τους άντρες
που μπορούν να ονειρεύονται και να κάνουν τα όνειρά τους.Έτσι αποφάσισα να φύγω και να έλθω εδώ. Γράφει η Περβίν
Υπάρχει άνθρωπος στον κόσμο που ν’αφήνει το σπίτι του χωρίς λόγο;
Η ασίγαστη περιέργεια αυτή που τροφοδοτεί την δημιουργική τρέλα και κάνει το βλέμμα σπινθηροβόλο και δίνει στη καρδιά φτερά..
Σχολείο Φανερωμένης 300 πρόσωπα 300 όνειρα καθένα στη γλώσσα του
Η καθημερινή άσκηση μυαλού και καρδιάς απαντά στα διλλήματα και τη θέση της παίρνει η δράση Πίσω δεν έχει δρόμο κι ο δρόμος οδηγεί στα πρόσωπα γιατί πατρίδα είναι ένα πρόσωπο που σε αναγνωρίζει ,αλλά κυρίως η πατρίδα είναι η παιδική ηλικία

Ζάχαρη στο τσάι σας: όνειρα σε άλλη γλώσσα – ΙΙ

Ζάχαρη στο τσάι σας: όνειρα σε άλλη γλώσσα – ΙΙ από Πόλυ Χατζημανωλάκη

http://waxtablets.blogspot.com/2010/04/blog-post_21.html
Κάποιος γνωστός δημοσιογράφος είπε ότι αν στη θεματολογία μιας εφημερίδας μπει η Κύπρος, αυτό αποτελεί εγγύηση για τη μείωση της κυκλοφορίας της κατά 30 με 40 τοις εκατό. Αυτή τη στιγμή μου διαφεύγει το όνομά του. Οι λόγοι είναι πολλοί και δεν είναι του παρόντος να τους αναλύσουμε. Κυρίως θα τους αναζητήσουμε στις αποκλίνουσες διαθέσεις Ελλαδιτών και Κυπρίων μετά την Μεταπολίτευση. Οι μεν ήθελαν να ζήσουν τις ευφρόσυνες συνέπειες της απαλλαγής από τη δικτατορία, οι δε βίωναν τις συνέπειες της εισβολής, των εκτοπίσεων, των αγνοούμενων…Αυτό ήταν η αιτία του χάσματος που κρύβεται πίσω από τη δυσθυμία της πλειοψηφίας των συμπολιτών μας να ακούσουν για την Κύπρο. Και παρά την συναισθηματική εγγύτητα στην οποία είχαμε βρεθεί πριν την Ανεξαρτησία της Κύπρου, τώρα, η αναφορά στο Κυπριακό προκαλεί μια ανομολόγητη συχνά ενόχληση, σε αρκετούς από μας. Για να μην πούμε για το σχέδιο Ανάν και τη γνωστή πάλι διάθεση να κλείσει το θέμα. Για το λόγο αυτό, μου προκάλεσε έκπληξη που η Λουκία Ρικάκη επέλεξε σαν χώρο για μια ταινία – ντοκυμαντέρ με θέμα την συνύπαρξη μικρών μαθητών – μεταναστών σε ένα σχολείο σε μια χώρα υποδοχής και την προσπάθεια – τον μόχθο καλύτερα της εκπαιδευτικής κοινότητας να τα αγκαλιάσει, να τα μορφώσει, να τα εντάξει, να τα αγαπήσει, κοντά στην νεκρή ζώνη της Πράσινης Γραμμής στη Λευκωσία της Κύπρου.

Το θέμα ούτως ή άλλως δύσκολο και ευαίσθητο και η Κυπριακή συνθήκη το έκανε ακόμα δυσκολότερο, μια και στα πλάνα φαινόταν καθαρά η Τουρκοκυπριακή σημαία να ανεμίζει στον Πενταδάκτυλο, κάποτε σκηνές από την εισβολή (από την ταινία του Κακογιάννη υποθέτω) , τα έρημα σπίτια στη νεκρή ζώνη, ερειπωμένα σπίτια από τα κατεχόμενα, το φυλάκιο στην οδό Λήδρας…Σκηνές έντονα καθαρά Κυπριακές που πιστεύω όμως ότι όχι μόνο δεν ήταν τροχοπέδη στην εκδίπλωση του θέματος της υποδοχής των προσφύγων, αλλά αντιθέτως έδωσε το δικό μας βιωματικό ανάλογο. Πόλεμος, καταστροφή, ξεριζωμός – αυτά έχουν συμβεί και σε μας αλλά και αντίστροφα δια στόματος των μεταναστών που έρχονταν από χώρες όπου συνέβησαν πολεμικές συρράξεις – «αυτό έχει συμβεί και σε μας», μπορούμε να τους καταλάβουμε τους Κυπραίους. Η Κυπριακή ιδιαιτερότητα δημιούργησε δηλαδή το κοινό τραυματικό παρελθόν από όπου παρά την οικονομική ανάπτυξη η Κύπρος δεν έχει ακόμα συνέλθει. Και η Κυπριακή ιδιομορφία, η πολυπλοκότητα της ιστορίας της - αποικιοκρατία, αγώνες για Ένωση, ανεξαρτησία, πραξικόπημα εισβολή - δύσκολα προσλαμβάνονται από τον «ξένο» αλλά και πάλι κάτι καταλαβαίνει και με τον τρόπο του προσπαθεί να προσλάβει και να το αφηγηθεί.

Πριν την ταινία είχα γράψει για το συναίσθημα επιστροφής στην παιδική ηλικία που μου προκάλεσε η επίσκεψη στο σχολείο της Φανερωμένης στην Κύπρο και την μάταιη – στιγμιαία – αίσθηση της ανάκτησης του χαμένου χρόνου. Με αυτές τις προϋποθέσεις πήγα να δω την ταινία, ελπίζοντας και πάλι σε μια παρόμοια αίσθηση και με θετική διάθεση φυσικά για όλα τα άλλα, τα εύθυμα και καλοπροαίρετα στιγμιότυπα του τρέηλερ για την «κυρία που βγάζει κάμερα». Θέλω να σας πω πως η ταινία με πήγε πέρα από τις προσδοκίες μου. Με πήγε μπροστά στη ζωντανή πραγματικότητα του παρόντος. Λυτρωτικές και αλλεπάλληλες αφηγήσεις των παιδιών. Οι ιστορίες τους, επικαλύπτονταν. Σε διάφορες γλώσσες η ιστορία της προσφυγιάς, της δυστυχίας του δεν έχει γυρισμό. Οι γονείς που ξεδιπλώνουν μπροστά στο φακό την ταλαιπωρία τους, την αγωνία τους αλλά και τα παιδιά που έχουν ζήσει την προσαγωγή του πατέρα στην αστυνομία, την καχυποψία των ντόπιων, την εχθρότητα άλλων παιδιών, όλων αυτών που θεωρούν ότι ο ξένος είναι παρείσακτος…Και το σχολείο, μια μικρή Πολιτεία, μια αγκαλιά όπου τα παιδιά θα νιώσουν ότι συνυπάρχουν, ότι ανήκουν, ότι τα αγαπούν και όπου τα αποδέχονται για αυτό που είναι. Διαφορετικά, πολύχρωμα. Δεν θα σταθώ στα μαθήματα, στα παιχνίδια, στα αστεία… αυτά που κάνουν ζωντανό ένα σχολείο αλλά πρώτα από όλα στη δύναμη των αφηγήσεων, της περιγραφής της καινούργιας ζωής και των ερμηνειών που έδιναν. Ο καθείς και η δική του και η κάθε εκδοχή πολύτιμη. Πώς τα μαλάκωσε η κυρία που βγάζει κάμερα, πώς τα ξεκλείδωσε και τα έκανε να την εμπιστευτούν και να της μιλήσουν;
Από την Περβίν την Τουρκάλα που το έσκασε από τη χώρα της για να μπορέσει να πάει σχολείο και γράφει σε ένα τετράδιο με τη βοήθεια της δασκάλας της την ιστορία της – η ιστορία που τελικά θα πάρει το βραβείο Unesco για την Κύπρο – και που θα κάνει τη δασκάλα να αναθεωρήσει τις απόψεις της για τον ίδιο της το ρόλο. Η δασκάλα που επένδυσε εμπιστοσύνη στο κορίτσι αυτό – πίστεψε δηλαδή ότι η ιστορία του έχει αξία - για να το κάνει να αφηγηθεί, μετέφρασε με τη βοήθεια μιας συμμαθήτριας το κείμενο για να την καταλάβει και στο τέλος εκτός από τα βήματα της Περβίν να ενταχθεί, η ίδια παραδέχεται ότι από αυτή την εμπειρία έχει μετατοπιστεί
Αυτό το θεωρώ ως τη μεγαλειώδη στιγμή της ταινίας. Αυτή την ομολογία που γίνεται ακόμα σημαντικότερη, όταν η δασκάλα παραδέχεται ότι δεν ξέρει αν μπορεί να ξαναδιδάξει ιστορία. Για τα παιδιά αυτά που το καθένα τους είναι φορέας και μιας διαφορετικής μαρτυρίας αναταραχών, συγκρούσεων – «ιστορία είναι ότι αναπαύει το κάθε παιδί».
Αγάπη, αποδοχή του άλλου, αποδοχή της διαφοράς. Το μάθημα των θρησκευτικών, όπου οι μαθητές χωρίς φόβο καλούνται να καταθέσουν τις απόψεις τους για το αν υπάρχει ψυχή, αν υπάρχει μετά θάνατον ζωή και τόσα άλλα και όπου ακούγονται με σεβασμό από τη δασκάλα όλων των λογιών οι μυθολογίες με κυρίαρχη τη μετεμψύχωση προς μια κατάσταση οικονομικής ευμάρειας όπου όλοι θα μεταβούν οικογενειακώς, οι προτροπές του διευθυντή να μη φοβούνται κανένα Θεό μπαμπούλα και τιμωρό και η επίσκεψη στο τζαμί όπου παρακολουθούν με περιέργεια την προσευχή των ‘άλλων» , οι οποίοι άλλοι είναι πρόθυμοι να δώσουν στη δασκάλα αφειδώς εξηγήσεις και ερμηνείες στα τελετουργικά… είναι επίσης από τις πιο δυνατές στιγμές της ταινίας. Δεν είναι τέλεια τα πράγματα και η κοινωνία δεν είναι μόνο το σχολείο. Η πίκρα των παιδιών για την απόρριψη εκφράζεται, αλλά και το πείσμα για τη διατήρηση της ταυτότητάς τους.
«Είμαι αυτός που είμαι και δεν θα αλλάξω για κανέναν» δηλώνει ένας μικρός μαθητής από τη Ρωσία. «Όταν κοιμάμαι ονειρεύομαι Αρμένικα» δηλώνει ο Ραφαέλος από τη Γεωργία. Να ζεις στο παρόν, να κοιτάς μπροστά σου αλλά να αντλείς τη δύναμη από αυτό που είσαι. Αυτό είναι για μένα το στοίχημα αυτού του εγχειρήματος.Η μικρή Βαβέλ των ονείρων της Φανερωμένης να μην είναι απαραίτητα μοναξιά και απομόνωση. Να είναι δημιουργία, πολυμορφία, σύνθεση μέσα από την Ύβρη – πάντα η Βαβέλ ήταν πρόκληση για την αντοχή και την ανοχή μας στη διαφορά. Η ταινία της Λουκίας Ρικάκη ήταν μια υπέροχη σπουδή στην επικοινωνία, στην κατανόηση στο μόχθο της αγάπης με τέτοια ευαισθησία και χιούμορ που κατάφερε καταρχήν εμάς τους θεατές της μιας βραδιάς να βάλουμε αυτά τα παιδιά στην καρδιά μας. Ο άνθρωπος είναι σαν ένας κύβος ζάχαρη. Τον βάζεις στο τσάι σου και νομίζεις ότι του δίνει γεύση. Όταν όμως το καταλάβεις έχεις πια λιώσει. Αυτά είναι τα λόγια της Περβίν. Η ιστορία της Φανερωμένης είχε γεύση. Ήταν γλυκιά και πικρή. Είχε ουσία είχε θάρρος ειλικρίνεια και ανθρωπιά. Αξίζει που λιώσατε κυρία Ρικάκη!

Σε ποιά γλώσσα ονειρεύεσαι;

Σε ποιά γλώσσα ονειρεύεσαι;2 0/04/2010 της Γιούλας Ράπτη

«Οι άνθρωποι που είναι ο εαυτός τους, δεν θέλουν να γίνουν τέλειοι». Ανδρέας, ετών 13, από τη Ρωσία.

Μπήκα χτες βράδυ στην Ταινιοθήκη της Ελλάδας με μια φίλη, μιλώντας για το σφίξιμο που νιώθαμε στο στήθος, για το αν είναι από την ηφαιστειογενή στάχτη, από την άφιξη του ΔΝΤ, από τον ήλιο που έδυε ανόρεχτα εκείνη την ώρα στην Ιερά Οδό. Μετά από 68 λεπτά, βγαίναμε με μάτια υγρά, χαμόγελα τρυφερά και το σφίξιμο να έχει γίνει κάτι σαν νοσταλγική πένσα στην καρδιά.
Τα "Όνειρα σε άλλη γλώσσα", το ντοκιμαντέρ της Λουκίας Ρικάκη, μας πήγε σε ένα ξεχωριστό σχολείο, στη Φανερωμένη της Λευκωσίας, για να μας θυμίσει ότι πατρίδα μας είναι η παιδική ηλικία: 300 παιδιά, 80 ώρες κινηματογραφικό υλικό, 7 μήνες μοντάζ. Μαθητές, που κάποιος άνεμος τους έφερε εδώ, ανήλικη και αμείλικτη απόδειξη πολέμων, καταστροφών, πείνας…
Είναι όλα μετανάστες από κούνια –από την Ρωσία, την Γεωργία, τις Φιλιππίνες, την Ουκρανία, το Κογκό… ακόμη και από την Τουρκία. Είναι όλοι ξένοι, για αυτό εδώ στη σχολική τους κοινότητα δεν είναι κανένας ξένος. Μάτια εκφραστικά, μάγουλα αναψοκοκκινισμένα, γλώσσα ανάμεικτη, αλήθειες που λες μόνο όταν είσαι παιδί.
Ο Ραφαέλος, ο Ανδρέας, η Περβίν…«Ονειρεύομαι στα αρμένικα. Το μέσα μου δεν λέει ακόμα να κάνει όνειρα ελληνικά», λέει ο Ραφαέλος- αξιαγάπητη αστεία φάτσα 8άχρονου «μαφιόζου». «Θέλω να είμαι ο εαυτός μου. Να μην αλλάξω για αυτό που θέλουν οι άλλοι», ο 13άχρονος Ανδρέας, έτοιμος ήδη ηθοποιός κοιτάζει με ένταση την κάμερα της Λουκίας Ρικάκη. Και η έφηβη όμορφη τουρκάλα, Περβίν, με το βραβείο για το διήγημα που έγραψε για τη ζωή της, εκεί που «οι γυναίκες δεν μπορούν να πάνε σχολείο, να αγαπήσουν όποιον θέλουν, να ζήσουν ελεύθερες».
Κι αν τα παιδιά, σε κάνουν να θες να γυρίσεις το χρόνο πίσω και να ορμήσεις κι εσύ σε μια σχολική αίθουσα, οι δάσκαλοι σε κάνουν να συγκινηθείς ακόμη περισσότερο: είναι εκεί όλη μέρα, με δράσεις εκτός της διδασκαλίας, με θεατρικό εργαστήρι, με παιχνίδια, με επισκέψεις σε εκκλησία και τζαμί μαζί με τα παιδιά, μιλώντας και συζητώντας για τα πιο δύσκολα: τον Θεό (του καθενός και όλων), την πατρίδα (της καρδιάς και την άλλη), τον ρατσισμό (που δεν είναι ένας), τους φόβους που κουβαλούν (από τους τραυματισμένους τόπους τους). Δάσκαλοι που παίζουν, χορεύουν, ξαπλώνουν κάτω με τα παιδιά, που δεν δίνουν υπηκοότητα στα βλέμματα και ιθαγένεια στα χαμόγελα, μια μεγάλη αγκαλιά για παιδιά από όλες τις άκρες της γης, που νιώθουν ότι η Φανερωμένη είναι το αληθινό τους σπίτι.
«Η ζωή είναι ένα ποτήρι τσάι κι ο άνθρωπος ένα κομμάτι ζάχαρη. Όταν το ανακατεύουμε, παίρνει γεύση. Νομίζεις και συ πως από τη ζωή σου παίρνεις γεύση, αλλά η ζωή εσένα σε λιώνει» λέει η μικρή σοφή Αισέ.
Τριακόσια παιδιά, 300 όνειρα, το καθένα στη γλώσσα του. Μια βραδιά σαν σοκολάτα μπίτερ, σαν κρυφτό και κυνηγητό μαζί, την ώρα που ο Κεραμεικός χωρίζεται στα δύο: από τη μια τα μπαρ με τους γηγενείς και τις συζητήσεις περί τέχνης, από την άλλη οι περιφερόμενοι άσκοπα μετανάστες, με μια μπύρα-ρεφενέ, σε σκαλάκια από παλιά σπίτια.
Σφίγγω το χέρι της Λουκίας Ρικάκη και μένουμε για λίγο αβέβαιες με την Δήμητρα, προς ποια πλευρά να πάμε. Καμιά φορά είσαι περαστικός κι από την ίδια σου την πόλη!
http://www.protagon.gr/Default.aspx?tabid=69&smid=379&ArticleID=2225&reftab=37&t=ￃﾎￂﾣￃﾎￂﾵ-ￃﾏￃﾎￂ﾿ￃﾎￂﾹￃﾎￂﾬ-ￃﾎￂﾳￃﾎￂﾻￃﾏￃﾏￃﾏￃﾎￂﾱ-ￃﾎￂ﾿ￃﾎￂﾽￃﾎￂﾵￃﾎￂﾹￃﾏￃﾎￂﾵￃﾏￃﾎￂﾵￃﾏￃﾎￂﾱￃﾎￂﾹ

Πατρίδα είναι η παιδική ηλικία. Ένα κείμενο για την ταινία Όνειρα σε άλλη γλώσσα

Πατρίδα είναι η παιδική ηλικία.

Ένα κείμενο για την ταινία Όνειρα σε άλλη γλώσσα"Της Λουκίας Ρικάκη στην εφημεριδα ΠΟΛΙΤΗΣ της Κυπρου http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=939236&-V=archive&-w=%D6%C1%CD%C5%D1%D9%CC%C5%CD%C7@&-P
-Είχα βάλει πλώρη για κείνη την πολιτεία που, όπως έλεγαν στο χωριό μας:
- Παράξενους ανθρώπους συναντάς εκεί! Σκέψου, δεν κοιμούνται ποτέ!
- Και γιατί;
- Γιατί ποτέ δεν κουράζονται!
- Και γιατί δεν κουράζονται;
- Γιατί είναι τρελοί.
- Δεν κουράζονται οι τρελοί;
- Πώς είναι δυνατό να κουράζονται οι τρελοί!
Φρανς Κάφκα "Στοχασμοί" , απόσπασμα.

Έτσι έγραφε ο Κάφκα και έτσι γίνεται εκεί όπου όταν ξυπνάς δεν σκέφτεσαι τη δουλειά σαν κούραση και βάρος αλλά σαν δώρο, περιπέτεια, έμπνευση, δημιουργία. Αυτούς που σκέφτονται έτσι τους είπαν και τρελούς, για μένα είναι οι πιο γνωστικοί εκείνοι που ρουφάνε τη ζωή, πηγαίνουνε μπροστά και χαιρετούνε τα πουλιά της που μισεύουνε. Είναι από καλή γενιά, όπως λέει ο ποιητής.
Τέτοιους ανθρώπους συνάντησα στο Σχολείο Φανερωμένης και επειδή καθρεφτίστηκα στα μάτια τους και αναρωτηθήκαμε όλοι μαζί ποιος άνεμος μας έφερε εδώ, ποιος άνεμος φέρνει μαζί τους ανθρώπους και μαζί δημιουργούν, είπα να μεταφέρω αυτήν την εξαίσια εμπειρία σε ταινία.
Το σχολείο ίσως δεν μπορεί να αλλάξει την κοινωνία γύρω τους, όμως στη Φανερωμένη προσπαθούν να βελτιώσουν την κοινωνία των παιδιών του σχολείου και να ανταποκριθούν στις ανάγκες τους.
"Η ζωή είναι δύσκολη, αλλά κι εγώ εύκολη δεν είμαι", έγραφε η τσάντα της Περβίν από την Τουρκία, στα ελληνικά και στα τουρκικά. Την είδα προχτές στο μάθημα των Ελληνικών και μου έκανε εντύπωση... Λέω τι δήλωση... να την κουβαλάς συνέχεια μαζί σου!! Εδώ και πολύ καιρό όμως την είχε προσέξει η Φρόσω, με το διορατικό της βλέμμα και έτσι ξεκίνησαν όλα... Έτσι ξεκίνησε η Περβίν να γράφει την ιστορία της, για το πώς διεκδίκησε την εκπαίδευσή της και ήρθε από το χωριό της στην Τουρκία, στην Κύπρο με τα αδέλφια της, για να μάθουν κι άλλα γράμματα. Ήρθε μαζί με την Αϊσέ ,τον Κεμάλ και τον Μεχμέτ. Και οι τέσσερις φοιτούν στα σχολεία της Φανερωμένης και μέσα από την ταινία θα τους γνωρίσουμε και τους τέσσερις ως δραστήρια μέλη της κοινότητας των σχολείων. Ο καθένας σε διαφορετική τάξη, αλλά και οι τέσσερις μια δεμένη οικογένεια.
"Η ζωή είναι ένα ποτήρι τσάι κι ο άνθρωπος ένα κομμάτι ζάχαρη. Όταν το
ανακατεύουμε, παίρνει γεύση. Νομίζεις και συ πως από τη ζωή σου παίρνεις γεύση, αλλά η ζωή εσένα σε λιώνει. Όταν τελειώσεις θα το καταλάβεις. Είχα διαβάσει σε βιβλία για γυναίκες που μπορούν να είναι ελεύθερες να έχουν ίσα δικαιώματα με τους άντρες,
που μπορούν να ονειρεύονται και να κάνουν τα όνειρά τους. Έτσι αποφάσισα να φύγω και να έλθω εδώ." γράφει η Περβίν.
Υπάρχει άνθρωπος στον κόσμο που ν' αφήνει το σπίτι του χωρίς λόγο; Η ασίγαστη περιέργεια αυτή που τροφοδοτεί τη δημιουργική τρέλα και κάνει το βλέμμα σπινθηροβόλο και δίνει στην καρδιά φτερά.
Σχολείο Φανερωμένης, 300 πρόσωπα, 300 όνειρα, καθένα στη γλώσσα του.
Η καθημερινή άσκηση μυαλού και καρδιάς απαντά στα διλλήματα και τη θέση της παίρνει η δράση. Πίσω δεν έχει δρόμο κι ο δρόμος οδηγεί στα πρόσωπα, γιατί πατρίδα είναι ένα πρόσωπο που σε αναγνωρίζει, αλλά κυρίως η πατρίδα είναι η παιδική ηλικία. επιμέλεια: Χριστίνα Λάμπρου
Κωδικός άρθρου: 939236
ΠΟΛΙΤΗΣ - 11/04/2010, Σελίδα: 3

Πρεμιερα στην Αθηνα

H ταινία "Όνειρα σε άλλη γλώσσα"
Προβάλλεται στην ΑΘΗΝΑ Ταινιοθήκη της Ελλάδος
την Παρασκευή 16 Απριλίου 22:30
και την Δευτέρα 19 Απριλίου 19:00

στην ΕΒΔΟΜΑΔΑ FOG DOC fogfilms.org

Από τις 15 έως τις 21 Απριλίου στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος
θα παρουσιαστούν για πρώτη φορά τα ντοκιμαντέρ που απείχαν από το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης που έγινε τον Μάρτιο του 2010.

Η εβδομάδα αυτή θα έχει τον τίτλο FOG DOC και θα περιλαμβάνει 16 ντοκιμαντέρ,
μικρού και μεγάλου μήκους παραγωγής 2009-2010.
Ταινιοθήκη της Ελλάδος tainiothiki.gr
Ιερά Οδός 48 και Μεγάλου Αλεξάνδρου 134-136 Αθήνα, 104 35

visit also the films new blog!!

http://dreamsinanotherlanguage.blogspot.com/

ένα θαύμα σε πολλές γλώσσες

Πριν μερικούς μήνες, ήμουν στη Λευκωσία, και περνώντας έξω από το σχολείο της Φανερωμένης, μπήκα απρόσκλητη…Το χούι του εκπαιδευτικού βλέπετε…Μου εντυπωσίασαν οι επιγραφές στις αίθουσες οι ζωγραφιές των παιδιών στα ταμπλώ. Κρυφάκουσα λίγο ένα μάθημα Χημείας…είδα τους τύπους στον πίνακα και ένοιωσα το ουφ των παιδιών. Το κτίριο της Φανερωμένης, κάποτε Γυμνάσιο Θηλέων νομίζω, είχε στα μάτια μου ένα παράξενο κύρος, κάτι σαν δεκαετία του εξήντα στην Ελλάδα. Μου θύμισε τα παιδικά μου χρόνια όπως κανένα σχολείο στην Ελλάδα δεν μπορεί. Δεν ρώτησα τίποτε περισσότερο, έβγαλα κάποιες φωτογραφίες και έφυγα συγκινημένη. Τώρα, με έκπληξη μαθαίνω ότι εκεί γίνεται ένα θαύμα σε πολλές γλώσσες. read more here...Many Thanks POLY
http://waxtablets.blogspot.com/2010/04/blog-post_11.html

Σχολείο Φανερωμένης 300 πρόσωπα 300 όνειρα

"αν θελουν να με αγαπανε..να με αγαπανε όπως είμαι..όχι όπως θα θέλανε να είμαι..κι'εγώ δεν θα αλλάξω για κανέναν"..
Αντρέας 13 χρόνων απο τη Ρωσία.. απο την ταινία

Σχολείο Φανερωμένης 300 πρόσωπα 300 όνειρα καθένα στη γλώσσα του
Η καθημερινή άσκηση μυαλού και καρδιάς απαντά στα διλλήματα και τη θέση της παίρνει η δράση Πίσω δεν έχει δρόμο κι ο δρόμος οδηγεί στα πρόσωπα γιατί πατρίδα είναι ένα πρόσωπο που σε αναγνωρίζει ,αλλά κυρίως η πατρίδα είναι η παιδική ηλικία

Dreams in another language film by Lucia Rikaki trailer from lucia rikaki on Vimeo.

film trailer

Μετα απο 15 μηνες κυοφοριας η ταινια για το πολυ ξεχωριστο σχολειο της Φανερωμενης λιγα μετρα απο την Πρασινη γραμμη στην Κυπρο ειναι ετοιμη!! Ιδου το πρωτο σχεδιασμα του τρευλερ Πρεμιερα τελη Απριλιου στην Αθηνα και την Κυπρο

Ονειρα σε αλλη γλώσσα..μια ταινία για ένα σχολείο πολύ ξεχωριστο

στην αρχη...ποιος ανεμος μας εφερε εδω;

μια παλία εισαγωγη στην ταινια απο ενα προηγουμενο σταδιο του μονταζ Τωρα η ταινία αρχιζει με μια αστεια εκπληξη!

Breath of air film start from lucia rikaki on Vimeo.

ΟΤΑΝ ΕΡΧΕΤΑΙ Ο ΞΕΝΟΣ Μια μικρη ταινια της Λουκίας Ρικάκη πάνω στο ποίημα του Γιάννη Ρίτσου αποδίδουν οι μαθητές του σχολείου Φανερωμένης

a stranger arrives..a short film on the poem of Yiannis Ritsos from lucia rikaki on Vimeo

ΟΤΑΝ ΕΡΧΕΤΑΙ Ο ΞΕΝΟΣ
Μια μικρη ταινια της Λουκίας Ρικάκη πάνω στο ποίημα του Γιάννη Ρίτσου
Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2010 22:30 Θεατρο ΕΝΑΣΤΡΟΝ Μπουμπουλίνας και Δεληγιάννη 19
Ελευθερη εισοδος διαρκεια 15 λεπτα
Αποσπάσματα από το ποίημα του Γιάννη Ρίτσου Όταν έρχεται ο Ξένος
αποδίδουν οι μαθητές του σχολείου Φανερωμένης Λευκωσία Κύπρος
Ανδρέας Αντωνιάδης
Χρήστος Αθανασίου
Τάνια Κορνίλοβα
Λαρίσα Ιλιέσκου
Ραφαέλλος Παλοζιάν
Ταμούνα Καρμαζανασβίλι
Λεβάνι Ρεβαζισβίλι
Περβίν Σιρίν

Τα γυρίσματα έγιναν στην παλιά πόλη της Λευκωσίας τον Δεκέμβριο του 2009
Για το Φεστιβάλ Ρίτσου που οργάνωσε το Θεατρό ΣΥΝ ΚΑΤΙ σύνολο τέχνης
Και στο πλαίσιο της ταινίας ντοκιμαντέρ «Ποιός άνεμος μας έφερε εδώ;»
http://breathofairfilm.blogspot.com/
Εικονογράφηση
Shaun Tan Ou vont nos peresEditions Dargaud http://www.shauntan.net/
Μουσική Jean Sibellius The Swan of Tuonela

Μονταζ-Μιξαζ Γιαννης Νταριδης
Σκηνοθεσια Λουκία Ρικάκη
Παραγωγη ΤΡΙΚΥ ΤΡΙΚ Μ.ΕΠΕ

start of film on You Tube

η παλια μας εναρξη πρν 4 μηνες