ΟΝΕΙΡΑ ΣΕ ΑΛΛΗ ΓΛΩΣΣΑ
ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ
ΤΡΙΤΗ 27 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ ΣΤΗΝ ΕΤ1
ΣΤΙΣ 2045
ΌΝΕΙΡΑ ΣΕ ΑΛΛΗ ΓΛΩΣΣΑ ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΣΧΟΛΕΙΟ ΠΟΛΥ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ
ΤΗΣ ΛΟΥΚΙΑΣ ΡΙΚΑΚΗ
ΠΡΟΒΟΛΗ ΣΤΗΝ ΕΤ1 ΤΡΙΤΗ 27/9 20.45
οι ΠΡΟΒΟΛΕΣ της ταινιας
ΟΝΕΙΡΑ ΣΕ ΑΛΛΗ ΓΛΩΣΣΑ
ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ
ΤΡΙΤΗ 27 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ ΣΤΗΝ ΕΤ1
ΣΤΙΣ 2045
ΌΝΕΙΡΑ ΣΕ ΑΛΛΗ ΓΛΩΣΣΑ ΜΙΑ ΤΑΙΝΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΣΧΟΛΕΙΟ ΠΟΛΥ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ
ΤΗΣ ΛΟΥΚΙΑΣ ΡΙΚΑΚΗ
ΠΡΟΒΟΛΗ ΣΤΗΝ ΕΤ1 ΤΡΙΤΗ 27/9 20.45
http://dreamsinanotherlang
http://breathofairfilm.blo
film trailer
http://vimeo.com/10770767
ΒΡΑΒΕΙΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ 2010 ΦΕΣΤΙΒΛΑ ΧΑΛΚΙΔΑΣ
MΙΑ ΤΑΙΝΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΣΧΟΛΕΙΟ ΠΟΛΥ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ
Μια ταινία, 216 παιδιά, 21 χώρες, 46 δάσκαλοι, 80 ώρες κινηματογραφικό υλικό, 7 μήνες μοντάζ, ένα σύγχρονο πολυπολιτισμικό περιβάλλον
Έχει σημασία σε ποιά γλώσσα ονειρεύεται ένα παιδί; Δεν θα έπρεπε αλλά όταν η ζωή ακολουθεί τη δική της πολυπλοκότητα τότε και τα όνειρα μιλούν τη δική τους γλώσσα. Γλώσσα με αλήθεια, χιούμορ, πίκρα, απορία, τρυφερότητα, αγάπη. Και τα όνειρα γίνονται τόπος και δύναμη ζωής σε όποια γλώσσα, σε όποια συνθήκη και αποκαλύπτονται όταν βρουν γόνιμη γη.
Το σχολείο ίσως δεν μπορεί να αλλάξει την κοινωνία γύρω του όμως στη Φανερωμένη προσπαθούν να βελτιώσουν την κοινωνία των παιδιών του σχολείου και να ανταποκριθούν στις ανάγκες τους.
Σχολείο Φανερωμένης 300 πρόσωπα 300 όνειρα καθένα στη γλώσσα του.
Το σχολείο είναι η χώρα των παιδιών. Μια νέα πατρίδα όπου εκτός του ότι μιλούν διάφορες γλώσσες, μαθαίνουν να εκφράζονται ακόμη και να ονειρεύονται σε μια άλλη γλώσσα. Ειδικά η Φανερωμένη αποτελεί φιλόδοξο πρόγραμμα του Υπουργείου Παιδείας, της Κύπρου το οποίο κάνει ένα άνοιγμα στην κοινωνία.
Στο ντοκιμαντέρ που έχει παρουσιαστεί μόνο σε δύο μέχρι σήμερα προβολές στην Κύπρο και την Αθήνα και έχει ήδη αποκτήσει φανατικούς υποστηρικτές, η σκηνοθέτιδα, μετά από προετοιμασία σχεδόν ενάμιση χρόνου, καταγράφει τα όνειρα, τις προσδοκίες και τις αγάπες παιδιών, που ένας άγριος άνεμος -πόλεμος, καταστροφή, φτώχεια, διώξεις, προκαταλήψεις- έφερε στο κέντρο της Παλιάς Λευκωσίας, στο Σχολείο της Φανερωμένης. Πρόκειται για ένα εντυπωσιακό κτήριο, το οποίο κάποτε στέγαζε το Παρθεναγωγείο Φανερωμένης, όπου φοίτησαν πολλές γενιές Κυπρίων κορασίδων και βρίσκεται πολύ κοντά στην Πράσινη γραμμή που χωρίζει τη Λευκωσία στα δύο.
Δεν ξεχνώ λένε ακόμη τα μαθητικά τετράδια αλλά για τους σημερινούς μαθητές της Φανερωμένης αυτό σημαίνει άλλα πράγματα.
Αυτοί πασχίζουν τώρα να ζήσουν σε μια νέα χώρα την Κύπρο και πολλοί απ αυτούς δεν ξεχνούν τις δικές τους χώρες. Σκηνικά πολέμων, διωγμοί φτώχεια τους έφεραν εδώ σε αυτή τη γωνιά του κόσμου, σε αυτό το νησί.
Ποιος άνεμος τους έφερε εδώ;
Τύχη καλή, την υποδοχή τους ανέλαβαν δάσκαλοι με καρδιά μικρού παιδιού. Ο πόλεμος δεν καταστρέφει μόνο τη γη αλλά κάνει τις καρδιές πέτρινες, τα μάτια τυφλά. Μετανάστης είναι ο άνθρωπος χωρίς σπίτι, το σπίτι δεν είναι ένα μέρος μα ένα πρόσωπο που σε αναγνωρίζει. Η μετανάστευση ενσωματώνει την αιχμή της προσωπικής του ελπίδας ως προς το απρόσωπο μέλλον.
Στην ταινία, την πραγματικότητα του σχολείου και της ζωής στην Κύπρο ή στις πατρίδες τους περιγράφουν παιδιά μιας σπάνιας ωριμότητας και γονείς που απάγκιασαν εκεί, βρίσκοντας δασκάλους παραπάνω από πρόθυμους, εξαίρετους συμπαραστάτες για μία νέα ζωή όπου θα μπορούν, ίσως, τα όνειρα να ανθίζουν.
Σημειώνει η Λ. Ρικάκη: «Συνεργάστηκα πολύ στενά με κάποιους δασκάλους που υπήρξαν οι βασικοί μου συνομιλητές για να αντιληφθώ την πραγματικότητα που εκείνοι ζουν κάθε μέρα και εγώ έζησα μόνο λίγους μήνες. Κάθε πρωί ξυπνούσα στις 6 και δεν επέστρεφα πριν τα μεσάνυχτα. Έζησα όλο τον παλμό της δραστηριότητας του σχολείου και των παιδιών στο κέντρο της πόλης της Λευκωσίας. Εργαστήκαμε κυρίως με ένστικτο, πολλή αγάπη, άπειρες ώρες παρατήρησης και συνομιλίας με τα παιδιά κάθε ηλικίας για την ανακάλυψη της πραγματικότητας του άλλου. Κουβέντες της ψυχής καθόλου ρεπορταζιακές απ’ εκείνες που ξεκινούν σαν ψίθυρος και σιγά σιγά βρίσκουν το ηχόχρωμά τους».
"Πότε φτερουγίζει η ψυχή μας; Η δική μου φτερούγισε μια φορά, αλλά ήταν σαν να φτερούγισε και κάποιος να την πυροβόλησε" λέει ο Νταβίντ "Είμαι αυτός που είμαι και δεν θα αλλάξω για κανέναν" δηλώνει ο μικρός μαθητής από τη Ρωσία και ο Ραφαέλος από τη Γεωργία: "Όταν κοιμάμαι ονειρεύομαι Αρμένικα"."Ο άνθρωπος είναι σαν ένας κύβος ζάχαρη. Τον βάζεις στο τσάι σου και νομίζεις ότι του δίνει γεύση. Όταν όμως το καταλάβεις έχεις πια λιώσει". Αυτά είναι τα λόγια της Περβίν από την Τουρκία, που το έσκασε από τη χώρα της για να μπορέσει να πάει σχολείο και γράφει σε ένα τετράδιο, με τη βοήθεια της δασκάλας της, την ιστορία της – μία ιστορία που τελικά θα πάρει το βραβείο Unesco για την Κύπρο.
«Η ζωή είναι δύσκολη, αλλά κι εγώ εύκολη δεν είμαι» έγραφε η τσάντα της Περβίν από την Τουρκία, στα Ελληνικά και στα Τούρκικα. Έτσι ξεκίνησε η Περβίν να γράφει την ιστορία της, για το πως διεκδίκησε την εκπαίδευση της και ήρθε από το χωριό της στην Τουρκία, στην Κύπρο με τα αδέλφια της, για να μάθουν κι άλλα γράμματα. Ήρθε μαζί με την Αϊσέ, τον Κεμάλ και τον Μεχμέτ. Και οι τέσσερεις φοιτούν στα σχολεία της Φανερωμένης.
Το ντοκιμαντέρ, «Όνειρα σε άλλη γλώσσα» - της Λουκίας Ρικάκη είναι το δεύτερο της σκηνοθέτιδας μετά το «Ο Άλλος» (2004), που ασχολείται με την εκπαίδευση των παιδιών των μεταναστών και την καθημερινότητα σε μια πολυπολιτισμική κοινωνία.
Λουκία Ρικάκη ΤΡΙΚΥ ΤΡΙΚ Ίωνος Δραγούμη 10, 115 28 Αθήνα www.luciarikaki.gr lrikaki@otenet.gr
http://dreamsinanotherlang
οι δικες σας αποψεις
"Συνέλαβα τον εαυτό μου να παρακολουθεί την ταινία με ένα χαμόγελο απ'την αρχή ως το τέλος. Άρτια από καλλιτεχνική άποψη αλλά και μεστή σε μηνύματα και νοήματα, είναι μια απ'τις ταινίες που πρέπει να δει όλος ο κόσμος, μικροί - μεγάλοι." Αλέξανδρα
Μια ταινια ανασα αισιοδοξιας! ανατολη καλων σκεψεων Μπραβο
να την δειτε οπωσδηποτε θα σας κανει πιο καλους Ανθρωπους ..Γιώργος 53
Εξαιρετική ταινία , γεμάτη ευαισθησία γυρισμένη σ΄ενα υπέροχο σχολείο με πρωταγωνιστές υπέροχα παιδιά που παρ΄όλες τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν αφηγούνται τα όνειρά τους , λένε τις σκέψεις τους ελεύθερα σ΄ένα κόσμο που παρακολουθεί καχύποπτα αυτά που συμβαίνουν τριγύρω. Τη συστήνω ανεπιφύλακτα σε μικρούς και μεγάλους
ανωνυμος..στο αθηνόραμα
Ritsa Σεβαστιάδου Κατωπόδη Γέλασα...συγκινήθηκα...δάκ
ικανοποιήθηκα & σε ευχαριστώ!!!
Και ελπίζω τα όνειρα που θα δώ απόψε στον ύπνο μου, να είναι το ίδιο υπέροχα όπως η ταινία σου...κυρά μου εσύ που βγάζεις κάμερα...και εστιάζεις στο συναίσθημα!!!
Καληνύχτα :-)))
Nikolakopoulou Maria Το παρακολούθησα εχθές και ήταν συγκλονιστικό! Συγχαρητήρια... μαθήματα ζωής από παιδιά...
Η Λουκία Ρικάκη έχει δυο σημαντικές ικανότητες: να ανακαλύπτει θέματα που εμπεριέχουν δύναμη και ξεδιπλώνονται δραματικά και να διεισδύει με άνεση στην ανθρώπινη ψυχή, και ειδικά στα παιδιά, στα οποία «βγάζει κάμερα», όπως λέει ένας μαθητής, και τα αφήνει να συνθέσουν τη σκέψη τους, αντί να βγάλει γλώσσα και αναγκαστικά, να τα ανακρίνει. Το ντοκιμαντέρ της Όνειρα σε άλλη γλώσσα, που επικεντρώνεται στο πρότυπο σχολείο της Φανερωμένης, φιλόδοξο και πετυχημένο πρόγραμμα του κυπριακού υπουργείου Παιδείας, είναι μια ματιά στον ετερόκλητο μικρόκοσμο που εξισώνει τη διαφορετική καταγωγή με την ιδιαίτερη κουλτούρα.Το σχολείο αυτό είναι μια νέα πατρίδα στις παρυφές μια ακόμη διαχωρισμένης πρωτεύουσας, της Λευκωσίας, μια πρόκληση για διδάσκοντες και μαθητές που λειτουργεί ως χώρος διαλόγου και γνώσης. Τα παιδιά μιλούν για τα πάντα, από τις κοινωνικές συνθήκες ως τη θρησκεία και τον θάνατο. Μέσα στην θεωρητική ατυχία της μετακίνησής τους σε μιαν άλλη χώρα έχουν την τύχη να βρουν μια εκπαιδευτική αγκαλιά που δεν τα μεταχειρίζεται σαν ξένα. Η Ρικάκη τα τοποθετεί στον χώρο που κινούνται κι έτσι το ντοκιμαντέρ της δεν είναι απλά η καταγραφή μιας περίπτωσης, αλλά μια ταινία άξια παρακολούθησης ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΟΔΩΡΗ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟ http://www.lifo.gr/mag/cin
The following projects were selected for participation:
A visit to the school overwhelms you with the variety of nationalities and the original educational approach implemented by most teachers there.
This is an original educational experiment, a creative game of coexistence in this very area of the old town that the inhabitants themselves have some how turned into some sort of ghetto as they have abandoned living in the down town part of and this has now largely been inhabited by the new citizens the foreign workers that have been arriving in the last decades from all over the world seeking for a better future in Cyprus.
Just 5 of the students out of the 92 in the primary school are Cypriots and in high school 40 out of 120. Most come from former Soviet Union countries, other from Iraq, Bulgaria, the Philippines, China, Turkey. All these kids they do not only learn but they also teach. Encouraged by their teachers they teach they convey elements from their civilization to other children.
The kids Faneromeni school hosts are taught about acceptance, about coexisting, about the wealth of the various cultures. Some of them practice strongly their culture and religion in the ethnic clubs round the city where their nostalgia, their dance, poetry and songs are the basis not to forget where you come from.
